ادامه پیشینه عزاداری در اسلام

ازعملکرد امام سجاد(ع) و سفارشهای ایشان وسایر ائمه دربارۀ گریه برای امام حسین (ع) ویارانش بر می آید که برگزاری مجالس عزاداری و گریه ازموثر ترین ابزاری بوده که می توانسته با توطئه های بنی امیه برای محوآثارمادی ومعنوی قیام کربلامقابله کند. ابوریحان بیرونی می نویسد:

( بنی امیه در این روزلباس نو پوشیدند و زیب و زیور کردند وسرمه به چشم خود کشیدند و این روز را عید گرفتند وعطرها استعمال کردند ومیهمانیها و ولیمه ها دادند وتا زمانی که ایشان بودند ، این رسم در توده مردم پایدار بود).

بدین سان شیعیان بنابر تو صیه و تأکید ائمه طاهرین برای بزرگداشت عاشورا و حفظ آثار آن در کربلا از هیچ کوششی فروگذار نکردند، بدان معنی که ایام عاشورا را در کربلا زیارت می کردند.

در ایام فترت پایان امویان و آغاز عباسیان بر تعداد زائران وعزاداران امام حسین(ع) و یارانش افزوده شد ،چنان که به سرعت کربلا به کانون مبارزه علیه ستمگران تبدیل شد؛این وضع برای متوکل خلیفه عباسی که ضد شیعه بود قابل تحمل نبود؛از این رو نه تنها دستور به ویرانی مشاهد و قبور شهدا داد(  336 ه ق)، بلکه به منظور محو آثار آن ، سرزمین کربلا را به آب بست وشخم زد وزراعت نمود ومردم را از زیارت منع کرد، اما ازآنجایی که نور خدا خاموش شدنی نیست،متوکل به سزای اعما ل خود رسید وکربلا مجدداً احیا شد و پناهگاهی برای عاشقان اهل بیت گردید که از اقصی نقاط به آنجا می رفتند. یا حسین.

نگاهی به پیشینه عزاداری در اسلام ( قبل از صفویه)

عزاداری برای شهدا در اسلام سابقه ای دیرین دارد واز اخبار بر می آیدکه پیامبر(ص)نیز آن را تاییدکردودر برگزاری آن همت می گماشت.

ابن هشام می نویسد بعد ازتمام شدن جنگ اُحد که رسول خدا(ص)به خانه خود می رفت ، عبورش به محله بنی عبدالاشهل و بنی ظفر افتاد و صدای زنان آنها که بر کشتگانشان گریه می کردند به گوش آن حضرت خورد و موجب شد که اشک بر صورت او نیز جاری گردد ودر پی آن بفرماید:

ولی کسی نیست که بر حمزه بگرید!

سعد بن معاذ و اسید بن حضیر( رؤسای قبیله بنی عبدالاشهل) پس از آگاهی از این موضوع، و زمانی که به خانه های خود باز گشتند، به زنان قبیله –شان دستور دادند لباس عزا بپوشند و به درمسجد بروند و در آنجا برای حمزه اقامه عزا وما تم کنند.

رسول خدا(ص)که صدای گریه آنها را شنید، از خانه خویش(که جنب مسجد بود) بیرون آمد ( از آنها سپاسگزاری کرد و)فرمود:به خانه های خود بازگردید، خدایتان رحمت کند که به خوبی مواسات خود را انجام دادید.

پیامبر در شهادت جعفر طیار نیز هم خود گریست وهم برای عزاداران که در خانه او گردآمده بودند طعام تهیه کرد.بنابر روایت ابن سعد،اندوه وافسردگی پیامبربرای شهدای جنگ موته چندان زیاد بود که اصحاب نیز به شدت اندوهگین و افسرده شدند.

هنگامی که پیامبر(ص)رحلت کردند، مردم مدینه ، از زن و مرد ، به گریه وندبه پرداختند و بنا بر قول عثمان بن عفان برخی از اصحاب چنان اندوهگین شدند که چیزی نمانده بود به وهم دچار آیند.وبنا بر قول عایشه زنان به عزاداری پرداختند و به سینه و صورت خود می زدند.

در شهادت علی(ع) فرزندان آن حضرت و مردم به شدت می گریستند و هنگامی که امام حسن (ع)به شهادت رسید،برادرش محمد حنفیه مرثیه و نوحه سرایی می کرد.

با شهادت امام حسین(ع)ویارانشان در محرم 61 ق عزاداری وارد مرحله ای جدید شد ودرگستره ای وسیع تر از جهان اسلام برگزار گردید، با این تفاوت که دیگر تنها گریه وندبه برای از دست دادن عزیز یا عزیزان نبود،بلکه از یک سو به ابزاری قاطع برای مبارزه با ستمگران و غا صبان تبدیل شد واز سوی دیگر تبیین کننده، حافظ وحامل اسلام راستین گردید. از این رو ائمه طاهرین در اقامه و اشاعه آن از هیچ کوششی دریغ نکردند، چنان که خانواده امام حسین(ع)همچون زینب وامّ کلثوم وامام سجاد(ع)برای شهدای کربلا به نوحه سرایی پرداختند، به طوری که کوفیان که در قتل امام حسین(ع)ویارانش نقشی مستقیم داشتند،در کوی و بازار عزاداری می کردند.

سید بن طاووس در این باره می نویسد: زنها گیسو پریشان کردند و خاک بر سر پا شیدند و چهرهای خویش را خرا شیدند و سیلی به صورت خود زدند وفریاد(وا ویلا)بلند نمودند. مردها گریستندو موهای محاسن خود را کندند. خیچ موقعی دیده نشده بود که مردم بیش ازآن روز گریه کرده باشند.

بنا بر روایت مقاتل ،زنان و مردان قبیله بنی اسد به هنگام دفن اجساد شهدا و بعد از آن نوحه سرایی وعزاداری می کردند و بنا بر روایتی اهل بیت امام حسین(ع) به عزاداری مشغول بودند. مردم مدینه هم به ویژه بنی هاشم همین که از شهادت امام حسین (ع)آگاه شدند به گریه و ندبه ای پرداختند که تا آن هنگام کسی ندیده و نشنیده بود.

امام سجاد (ع) که در دوران خفقان اموی به سر می برد،برای حفظ واقعهۀ خونبار کربلا وانتقال آن به نسلهای بعد از ابزار گریه بهره گرفت.

از امام صادق (ع) روایت شده است:

امام زین العابدین(ع) چهل سال در مصیبت پدرش گریه کرد،در حالی که روزها روزه دار و شبها به عبادت بیدار بود و چون وقت افطار می رسید ،خدمتگزارش آب وغذا در برابراو می نهاد ومی گفت ( آقا جان میل فرمایید).

آن حضرت می گفت:چگونه غذا بخوریم، در صورتی که فرزند رسول خدا(ص) گرسنه کشته شد؟ و چگونه آب بنوشیم در صورتی که فرزند رسول خدا ( ص) لب تشنه کشته شد؟ و پیو سته این سخن را می گفت و می گریست،تا آب و غذا با اشک چشمش مخلوط می شد. همواره بر این حال بود تا از دنیا رفت.

ادامه دارد..........................................................................................................................................

 گفتگو با خدا

 پرسیدم :بار الهی چه عملی از بندگانت بیش از همه تو را به تعجب وا می دارد؟

پاسخ آمد:

اینکه شما تمام کودکی خود را در آرزوی بزرگ شدن به سر می برید و دوران پس از آن رادر حسرت بازگشت به کودکی می گذرانید!

اینکه شما سلامتی خود را فدای مال اندوزی می کنید و سپس تمام دارائی خود را صرف بازیابی سلامتی می نمایید!

 اینکه شما به قدری نگران آینده اید که حال را فراموش می کنید  در حالیکه نه حال دارید ونه آینده را !

اینکه شما طوری زندگی می کنید که گویی هرگز نخواهید مرد وچنان گورهای شما را گردو غبار فراموشی در بر

می گیرد که گویی هرگز زنده نبوده اید! سکوت کردم و اندیشیدم .

پرسیدم : چه بیاموزم؟

پاسخ آمد:

بیاموزید که مجروح کردن قلب دیگران بیش از دقایقی طول نمی کشد ولی برای التیام بخشیدن آن به سالها وقت نیازاست.

بیاموزید آنچه با ارزش ونفیس است داراییهای شما نیست، بلکه انسانهایی بوده که در زندگی شما هستند .

بیاموزید توانگر کسی نیست که بیشتر دارد ، بلکه آن است که خواسته های کمتری دارد .

و بیاموزید که دوستان واقعی شما کسانی هستند که با ضعف ها و نقص های شما آشنایند ولیکن شما را همانگونه که هستید دوست دارند.

اسلام علیک یا ابا عبدالله-دوباره بوی عاشورا وشوروحالی وانرژی ......

ماه محرم، ماهی که پر از درس می باشد.ویک روز ویژه آن روزعاشورا!

روز عاشورا یک روز فشرده 24 ساعته اسلام شناسی بسیار پر بارمی باشد.

درسال 61هجری همه چیز ظاهراً طبیعی بود. شعار توحید بود،نماز برپا میشد

ولی طعم اسلام عوض شده بود. مردم مسلمان بودند و نبودند-شهرها اسلامی بود ونبود.

در همه جا حرف از دین وپیغمبر بود ولی حدود شرع وقوانین اسلامی و عدالت انجام-

نمیشد.

اما روز عاشورا بر سر افکارعمومی چه آمده بود که روز عاشورا امام حسین شهید میشود.

ایا افکار عمومی در ظرف یک شب تغییرکرد نه این طور نبود بلکه این انحراف آهسته آهسته

بوجود آمد.

اسلام از هیچ جنگ رویارویی شکست نخورده است وبقول پیامبر( ص) هیچ وقت بخاطرقلیل_

بودن نفرات شکست نخورده است.

بلکه بخاطر_مثل پوشیدن پوستینی می ماند که بر عکس پوشیده باشند وبه اسلام ضربه زده باشند.

ببینید علی(ع) بدست مشرکان ضربه نخورد بلکه بدست رفقای سابق خود ضربه خورد وشهید_

شدند.

وحسین (ع) را بنگرید بدست کافران ومشرکان خارجی آن زمان مثل روم وغیره شهید نشدند-

بلکه به دست همین دوستان ورفقای خود کنار کوفه که مرکز اسلام در20 سال قبل در زمان –

پدرش، شهید شدند.

وبه فتوای چه کسی ، به فتوای شریه قاضی شهید شدند نه به فتوای علمای مسیحی و یهودی-

ومجوسی.

وکسان بسیاری بودند که اسلام را تفسیربه رای می کردند وفتوا می دادند علیه کی علیه پسران-

پیغمبر.

برای مثال به همین شمر بنگرید این لعنت الله علیه از افسران لشگر علی(ع)درجنگ صفین بود-

وحالا روز عاشورا می اید وسر امام حسین (ع) را جدا می کند واز این قماش خیلی بودند و-

هستند.